W trakcie IV Letniej Szkoły EAAE, w nocy 1/2 lipca 2014, wykonane zostały pomiary jasności nocnego nieba trzema następującymi metodami astronomicznymi.
1. Miernik Sky Quality Meter L. Zmierzona została jasność nieba w pięciu kierunkach: zenit oraz 60 stopni nad horyzontem w kierunkach N, S, E, W. Otrzymane wartości zawierają się w przedziale 20.30-20.50 magnitudo na kwadratową sekundę łuku (patrz załączona ilustracja). To oznacza, że niebo nad MOA jest około czterokrotnie jaśniejsze niż niebo naturalne podczas nowiu Księżyca. Jest to jasność zbliżona do tej, jaką niebo nierozjaśnione zanieczyszczeniem światłem posiada podczas kwadry Księżyca.
2. Jasność graniczna, czyli jasność najsłabszych widocznych gwiazd. Jasność ta w zenicie wynosiła około 5 magnitudo. Jasność graniczna dla nieba wolnego od zanieczyszczenia światłem wynosi 6-7 magnitudo, zależnie od jakości wzroku obserwatora.
3. Skala Bortle’a. Jest to dziewięciostopniowa skala oznaczania jasności nieba na podstawie widoczności różnych obiektów astronomicznych i zjawisk atmosferycznych. W skali tej niebo nad MOA miało w trakcie pomiarów klasę 5.5, czyli jest to dość jasne niebo podmiejskie.
Więcej o astronomicznych metodach pomiaru jasności nieba można dowiedzieć się na serwisie internetowym projektu Wygasz.
