Artur Charle`s Clarke, autor książki “2001: Odyseja kosmiczna” już w roku 1945 zaproponował umieszczenie trzech satelitów na orbicie geostacjonarnej, co miało zapewnić łączność radiową na całej kuli ziemskiej. Dziś w przestrzeni na wysokości około trzydziestu sześciu tysięcy kilometrów nad równikiem znajduje się ponad czterysta obiektów, przy teoretycznej pojemności nie przekraczającej tysiąca ośmiuset. Przeważają wśród nich satelity telekomunikacyjne oraz meteorologiczne. Z punktu widzenia obserwatora przebywającego na szerokości geograficznej około pięćdziesięciu stopni satelity te na niebie będą znajdowały się w wąskim pasie, położonym około siedmiu i pół stopnia poniżej równika niebieskiego – to wskutek zjawiska paralaksy. 27 grudnia 2021 roku wykonałem kilkaset zdjęć w obszarze gwiazdozbioru Oriona, obejmujących ten pas, posługując się obiektywami o różnych długościach ogniskowej. Obszar zajmowany przez satelity geostacjonarne zaznaczono na fotografii kolorem żółtym.
Gwiazdozbiór Oriona, zaznaczono położenie równika niebieskiego oraz pas widoczności satelitów geostacjonarnych. Obiektyw o kącie widzenia około pięćdziesięciu stopni.
Okolica gwiazdy Rigel, zaznaczono kropki będące obrazami kilku satelitów geostacjonarnych