Przedstawione zdjęcie zostało wykonane przy użyciu filtrów wąskopasmowych SII, H-alfa oraz OIII. Każdemu z filtrów przypisano w opracowaniu inną barwę, stąd te nienaturalne kolory, czasem nazywane paletą teleskopu Hubble`a. Obie struktury wyglądające niczym bąble w pianie to formy przestrzenne, wyrzeźbione w materii gazowej promieniowaniem młodych, masywnych gwiazd. W takich obłokach świecenie powstaje w wyniku fotojonizacji i rekombinacji atomów gazu, z tym, że w mgławicy NGC 2014 dominuje wodór z domieszką siarki, zaś w mgławicy NGC 2020 przeważa tlen. Dwukrotnie zjonizowane jony tlenu przyłączając elektron emitują promieniowanie krótkofalowe o niebieskawym zabarwieniu – i to właśnie widać jak na dłoni.
Na obrazie w kolorach naturalnych, pochodzącym z teleskopu ESO VLT, te różnice ujawniają się równie wyraźnie.
Obie mgławice wchodzą w skład Wielkiego Obłoku Magellana, czyli nieregularnej, karłowatej galaktyki, pozostającej pod przemożnym grawitacyjnym wpływem Drogi Mlecznej.