Oprócz Tygrysu i Eufratu na miano takie zasługuje Nil, rywalizujący z Amazonką o tytuł najdłuższej rzeki na Ziemi. Meandrując przez kilka milionów lat wskroś kontynentu afrykańskiego, w zasadzie z południa na północ, wyżłobił pradolinę i wypełnił ją żyznymi osadami. Wreszcie znajdując ujście do Morza Śródziemnego zbudował deltę, która dziś jest gęsto zaludniona, mieszcząc takie miasta jak Kair i Aleksandria. Ojciec historii, Grek Herodot określił Egipt starożytny mianem „podarunku Nilu”. Zachowanie rzeki wyznaczyło mieszkańcom doliny trzy pory roku – Akhet, czyli czas wylewu, Peret – czas wegetacji upraw, wreszcie Shemu – suchą porę zbiorów. Kalendarz egipski znał już rok o długości 365 dni, zatem po trzech 120-dniowych sezonach następowało pięć dni świątecznych. Ale już co najmniej trzysta lat przed naszą erą wprowadzono dodatkowy dzień, dodawany co cztery lata, co 250 lat później zostało zastosowane przez Sozygenesa jako podstawa reformy kalendarza rzymskiego wprowadzonej przez Juliusz Cezara. Sercem starożytności egipskich są niewątpliwie Teby ze świątyniami w Luksorze (L) i Karnaku (K) oraz Doliną Królów (DK), czyli nekropolią sprzed trzech i pół tysiąca lat.
Dziś Luksor tętni życiem, z lotniska pędzą autokary wypełnione turystami, a na skraju pustyni zakwitają osiedla w amerykańskim stylu (O). Zdjęcie zostało wykonane 20 kwietnia 2016 roku przez astronautów pracujących na pokładzie Międzynarodowej Stacji Kosmicznej.