Kropla deszczu mi spadła na rękę
Utoczona z Gangesu i Nilu
Z wniebowziętego szronu na wąsikach foki
Z wody rozbitych dzbanów w miastach Ys i Tyr.
Na moim wskazującym palcu
Morze Kaspijskie jest morzem otwartym
a Pacyfik potulnie wpływa do Rudawy
tej samej, co fruwała chmurką nad Paryżem
w roku siedemset sześćdziesiątym czwartym
siódmego maja o trzeciej nad ranem.
Nie starczy ust do wymówienia
przelotnych imion twoich, wodo.
Musiałabym cię nazwać we wszystkich językach
wypowiadając wszystkie naraz samogłoski
i jednocześnie milczeć – dla jeziora
które nie doczekało jakiejkolwiek nazwy
i nie ma go na ziemi – jako i na niebie
gwiazdy odbitej w nim.
Ktoś tonął, ktoś o ciebie wołał umierając.
Było to dawno i było to wczoraj.
Domy gasiłaś, domy porywałaś
Jak drzewa, lasy jak miasta.
Byłaś w chrzcielnicach i wannach kurtyzan.
W pocałunkach, w całunach.
Gryząc kamienie, karmiąc tęcze.
W pocie i rosie piramid, bzów.
Jakie to lekkie w kropli deszczu.
Jak delikatnie dotyka mnie świat.
Cokolwiek kiedykolwiek gdziekolwiek się działo,
Spisane jest na wodzie babel.
Wisława Szymborska, z tomu Sól,1962.
Cytat za „Wiersze wybrane” Wydawnictwo a5, 2010.